غزل شب اول محرم الحرام نود و سه

قدم به راه بیابان نزن، به کوفه نیا

بیا به کوفه ولی بی کفن به کوفه نیا

به خاطر دل زینب کمی تامل کن

برای حرمت و تکریم زن به کوفه نیا

یتیم تر نکن این طفل را و حداقل

به اتفاق یتیم حسن به کوفه نیا

من از جسارت و غارت زیاد می ترسم

که کوفه پر شده از راهزن، به کوفه نیا

به گوش می رسد آهنگ کودکی محزون

:"بس است، عمه ی من را نزن"، به کوفه نیا

نشسته اند به پای شریح و بعد از آن

به فکر بردن سر از بدن، به کوفه نیا

تنت به کرب و بلا و سرت .....خدا داند

خلاصه هر دو به دور از وطن ، به کوفه نیا

هنوز در عجبم دست من چرا نشکست؟

نوشته ام که بیا، جان من به کوفه نیا...