غزل مرثیه عاشورایی-شیشه ی عکس نگارم شبی از قاب افتاد

شیشه ی عکس نگارم شبی از قاب افتاد

و همان دم دل من از تب و از تاب افتاد

خون تو تا به زمین ریخت ، معطر شد دشت

عطر و بو از سر هر نافه و عناب افتاد

"چقدر نام تو زیباست ابا عبدالله"

نامت آمد به زبانم دهنم آب افتاد

عجم از روضه ی گودال دلش خون شده است

چون سر و کار تو با هجمه اعراب افتاد

آتشی در دل نوکر شده برپا وقتی

آتش حرمله در خیمه ی ارباب افتاد

"کاش ای کاش که دریای عطش می فهمید"

کودکی تشنه لب از گریه و از خواب افتاد

یک طرف اوج تلذی ست ولی آبی نیست

ماهی آخر به سر تیزی قلاب افتاد

طرف دیگر این معرکه اربا ارباست

باز انگار علی گوشه ی محراب افتاد

گفتی "هل من" به امیدی که معینی برسد

چشمت اما به تن تک تک اصحاب افتاد

سین و یا ، نون، طرفی ، "حا" طرفی دیگر بود

سر ارباب به سرپنجه ی قصاب افتاد