غزل فاطمی سال 1394- آسمان بین شب و روز معلق مانده

آسمان بین شب و روز معلق مانده

آب رفته ست از این خانه و زروق مانده

 

همه جا «زلزت الارض» و «سماء انشقت»

علتش نیست به جز بازوی منشق مانده

هرگز رفاقت آب با آهن ندارد!

با این که او دیگر دل ماندن ندارد

تابی چنین جز فاطمه یک زن ندارد

دستش به دامان علی و زیر لب گفت:

"حیدر طرفداری چنین جز من ندارد"

در عرش با صورت پیمبر بر زمین خورد

خیر خدا با آتش شر بر زمین خورد

معروف با دستان منکر بر زمین خورد

می رفت مادر تا ببیند پشت در کیست؟

اما ز پا افتاد و با سر بر زمین خورد

مانده حسن چشمان خواهر را بگیرد...

مانده حسن چشمان خواهر را بگیرد

یا آن طرف دست برادر را بگیرد

آشفته بازاری ست،گویا هیچ کس نیست

قدری جلوی بانی شر را بگیرد

چقدر شیشه ی عمر تو زود می شکند

چه قدر،شیشه ی عمر تو زود می شکند؟

کبوتری که پرش شد کبود می شکند

سقوط اگر چه سرآغاز پرشکستن هاست

پرِ پرنده ی تو در صعود می شکند

درد تو نیست به جز معجزه درمانش،آه!

درد تو نیست به جز معجزه درمانش،آه!

عمرتو نیست به جز تلخی پایانش،آه!

ترس زینب همه از غصه ی فردای تو بود

و از آرامش قبل از شب توفانش ،آه!

استجابت کن خداوندا دعای مادرم را

می شمارد قلب زارم دردهای مادرم را

کرده جور دیگری امشب هوای مادرم را

خانه ی همسایه ها بودم که یک دفعه شنیدم

"شوهرم را می برید آخر کجا؟"ی مادرم را

بانوی خانه! در دل بستر نبینمت

بانوی خانه!در دل بستر نبینمت

حالت بد است،کاش که بدتر نبینمت

در حال احتضاری و هر لحظه رفتنی

می ترسم این که لحظه ی دیگر نبینمت