غزل فاطمی سال 1394- روز ها رفت و رفتنی ها هم

روز ها رفت و رفتنی ها هم

شهر با تو نبود و دنیا هم

 

خانه، بی مهر مادری سرد است

خانه ی بی تو را نمی خواهم

 

غزل فاطمی-سال 1394- این که رفته ست به بالا به گمانم دود است

این که رفته ست به بالا به گمانم دود است

بوی چوب است ولی چوب نه چوب عود است

 

زخم این حادثه گویای «فمن آذاها»ست

اگر او حضرت زهراست که حتمن بوده ست

غزل فاطمی سال 1394- آسمان بین شب و روز معلق مانده

آسمان بین شب و روز معلق مانده

آب رفته ست از این خانه و زروق مانده

 

همه جا «زلزت الارض» و «سماء انشقت»

علتش نیست به جز بازوی منشق مانده

میلاد حضرت رسول صلی الله علیه و آله

تا رسیدی به سال عام الفیل

کار لات و حبل شده تعطیل

آمدی و نثار بت ها شد

سنگباران بدتر از سجیل

غزل مرثیه عاشورایی-شیشه ی عکس نگارم شبی از قاب افتاد

شیشه ی عکس نگارم شبی از قاب افتاد

و همان دم دل من از تب و از تاب افتاد

خون تو تا به زمین ریخت ، معطر شد دشت

عطر و بو از سر هر نافه و عناب افتاد

غزل مرثیه اربعین-چهل طلوع نخواندم نماز پشت سرت

شدم اسیر غمی جانگداز پشت سرت

...و زنده ام به دو نذر و نیاز پشت سرت

یکی به نذر دوباره تو را بغل کردن

و دوم اینکه شوم سرفراز پشت سرت

غزل شب ششم محرم نود و سه

قد رباعی تو قامت غزل شده است

به کام مرگ ،لبت مزه ی عسل شده است

چنان شبیه به زیبایی حسن بودی

که مشتری رخت زهره و زحل شده است

غزل حضرت علی اصغر علیه السلام

"تنت به ناز طبیبان نیازمند" شده

"وجود نازکت آزرده ی گزند" شده

رسید کوفه به جایی که پایه ی ظلمش

به سهم خواهی از این شیر خوار بند شده

غزل حضرت علی اصغر علیه السلام از زبان رباب

ماه و خورشید کمر بسته به قصد جگرم

ابر و بادند "کمر بسته" به قصد پسرم

تو به ماندن، و من از معرکه رفتن شاکی

از تو پیش چه کسی عرض شکایت ببرم

غزل شب چهارم محرم نود وسه

غم تو سوخته تا مغز استخوانم را

که برده درد فراق ، اینچنین امانم را

 

دلم میانه ی میدان و بسته دست و زبان

چگونه رامِ دل خود کنم زبانم را